The line between middlegame and endgame is often not clear, and may occur gradually or with the quick exchange of a few pairs of pieces. The endgame, however, tends to have different characteristics from the middlegame, and the players have correspondingly different strategic concerns.

oh honestly
why should/do I care?

existential self-affirmation of an abstract concept

Time roams the streets at night, in search of warm things lost. The autumn air lies heavy upon the shoulders of the city, full of rain. The claws of time tick when they hit the pebbled streets. Time slows down for a moment, to sniff the air, to catch a scent. The light of the streetlamps makes the dead leaves gleam golden. With a snarl, time sets of again, through the empty nighttime alleyways. Its claws ticking ever faster, its eyes wide open, full of hunger. Time hungers for warmth. Time craves the feeling of living hot blood, propelled by a beating heart. To sink its fangs into soft warm skin. Time ticks through the lonely streets at night, in search of warm things lost.

A thought

Sometimes, you've got to look your destiny full in the face and buy it a stiff drink... It can't be easy being destiny.

sunset-thoughts

The summer air is intertwined with the smell of autumn. The faint dusty smell of fallen leaves. The sunlight is golden, like the silence. There is nothing for it. It is destined to be so. Life is quiet. Silence is loud. Fantmories and songlyrics. Blood rushing around and around and around. Nowhere at all. But all around me. Pianoman pours a little Moonlight sonate into life. Run like hell, freeze on the spot. Why so...why not?

Night

Alone, in the woods
he talks to the moon
and the moonmaiden answers
Her silver glass voice
trickles down from the sky
and falls like rain on the earth,
on his hands and his eyelids
nobody knows
and nobody goes
to this place beyond the mists
that veil the midnights' wanderer

Run through your soul
from your echoing footsteps
Run to the woods of your heart
talk to your moonmaiden
in the place that no one knows
and nobody goes
beyond your mists
that veil the midnights' wanderer

Naar Willem Kloos' "Ik ben een god"

Iedereen is god in 't diepst van zijn gedachten
en zit in 't binnenst van zijn ziel ten troon
Het is speciaal en zeer gewoon
Glorie, geest, scheppende krachten

Iedereen is satan, in het diepst van zijn gedachten
want een go(e)d alleen bezit geen kracht
De maan in 't duister van de nacht
Storm, woede, 't lange wachten

Iedereen verlangt in het diepst van zijn gedachten
en zit eenzaam in 't binnenst van zijn ziel ten troon
buigt onder de steeds zwaarder wordende kroon
van goddelijkheid, en 't lange wachten

Sonate voor de pianist

The chamber of the heart is empty and dark.
Not the kind of pitchblack darkness one fears. More like the dark that veils your eyes when you come inside, after lying in the garden in the sun all afternoon.
Not the kind of painfull emptiness of a broken home left unrepaired. More like the silent emptiness of a desert, that can burst to life in a few hours when the long awaited rain comes. The kind of gentle emptiness of a room, when the sound of aproaching footsteps echoes through the hall.

In the middle of the heart, in this anticipating emptiness, in the gentle veiling darkness, stands an old piano. Its strings brittle, its wooden keys so very old. They don't make them like that anymore. It is the last remaining treasure of a forgotten age. No one knows how it got there, in fact, very few people know that it is there at all.

An unseen pianist feels his way through the arteries. He sits down on the weathered antique wooden bench, his fingers exploringly caress the keys. Faded black and greyish white, but all the same in the dark. With a sigh he pours the music from his fingers into life. The body resonates. Forte, pianissimo, andante, allegro... A smile unfolds, unexpected tears, a glow of happiness, the sudden pain of forgotten desire.
Broken strings cannot be fixed. But the pianist plays around the missing ones. They form the beautiful tears, the meaningfull pain. It adds character to the music.

In de donkere kamer van mijn hart
Zit een virtuoos pianist aan een oude piano
Vanuit zijn vingers stroomt het leven
zoals het hoort, op het gevoel.
En als je nu eens heel goed luistert
hoor je misschien wat ik bedoel.

Noodlotsbestemming

Fantmories haunt her as she stands in the doorway, staring at the nightly garden. The moonlight rustles trough the leaves of the old cherry tree. What lies behind the garden fence? This question has been on every mind since the beginning of time (cfr. Adam and Eve). She wants to scream but smiles, and a tear rolls over her cheek (the left one), bittersweet (Apocalyptica). The starlight is deafening tonight. She goes in and quickly locks the door. But there is no escaping destiny. The vines of destiny creep through the mailbox and wind their way upstairs. Silver moonlight. Vines of destiny. Sleeping beauty. What lies behind the garden fence? Who stands outside the gate?

Inside my head, I can be anything.

Onweer

Een diepe schaduw verspreidt zich over de heuvels rond de toren.
De zonsondergang wordt afgeschermd, op een laatste rode gloed na, ver weg in het westen.
De wind huilt, eerst zacht snikkend, daarna schreeuwend, alles overstemmend.
Dan wordt het plots stil, stiller dan normaal, stiller dan nodig, stiller dan gewenst.
Elk levend wezen zit met verwijde pupillen vol angst te luisteren.
Een flits verlicht gedurende één schrikwekkende seconde het landschap.
Het noodlot barst los.

Vergeten, maar niet vergeven

In het oude, schimmelige tempelboek stond geen afbeelding. Enkel een naam, en wat achterhaalde prevelteksten:

"Wij groeten U,
Godin van Morgensterre
Wij smeken U,
O Edelste der Goden
Die de velden besprenkeld
Met tranen
Wij smeken U,
O Machtige Vrouwe
Wiens witte sluier
Over het land zweeft
Voor het ochtendgloren
Wij smeken U
Waak over ons
In dit koudste der uren."

Een gniffel ontsnapt aan de lippen van de vijf avonturiers. "Dit belooft makkelijk verdiend geld te worden." In honderden jaren kwam hier niemand meer. Het dak is sedert lang ingestort, maar het slot zat nog steeds op de zware houten deuren. Het altaar ziet er sinds lang verlaten uit. Een grote barst loopt over de linkerkant van het oppervlak. Druppels regen bespikkelen het grijze graniet. Achter het altaar vinden ze de zilveren Morgensterre. Ze galmen alweer de tempel door wanneer plots een vlaag van woede de deuren dichtslaat.

Daar staat ze, op de door regen en schaduw mossig geworden grijsgranieten treden voor het lang ongebruikte, gebarsten altaar. De ijzige noordenwind die als een omstuimige minnaar aan haar lange witte nachtkleed trekt. Regendruppels doen de resten van het ingestorte tempeldak, de vloer licht ermee bezaaid, glanzen in het toortslicht. Met gebogen hoofd staat zij, doorweekt, haar lange haren hangen in lange slierten, half voor haar gezicht. Breekbaar, eenzaam.

Een van de avonturiers, wiens gelaarsde voetstappen weergalmen tussen de oude tempelmuren, stapt naar voren, en spreekt met een buiging: "Zo, vrouwe, wij zijn hier gekomen op een queeste van uitzonderlijk belang. Een prominente koopman heeft ons gezonden. Kan u ons misschien..." Ze slaat haar ogen op. Kleur lijkt de rest van de ruimte te verlaten, enkel het groen van haar ogen blijft in kracht toenemen. "Eerst acht U zich waardig, Heer Huurling, mijn herinnering te wekken."
Tastbaargeworden woede streelt de hals van Heer Huurling. Het gedonder weerklinkt van wegrennende laarzen, zo een stuk of acht. Zijn spieren weigeren dienst. Breekbaar en eenzaam plots.
"Nu galmt u door mijn tempel, voor uw eigen verijking."
Hoe hij ook probeert zijn blik af te wenden, zijn ogen blijven gefixeerd op de felgroene oogopslag voor het altaar. Alle gevoel verlaat zijn onderbenen. Hij stort neder op zijn knieën.
"U acht zich waardig mij aan te spreken, Heer Huurling, mij toe te spreken zonder enige aanbidding. Zonder te knielen zelfs, tot zonet"
Een vraag doemt op in het hoofd van Heer Huurling, terwijl zijn bloed in de aderen stolt en hij met zijn gezicht op de trappen voor het altaar neervalt: Wat gebeurt er, met vergeten goden?
De Morgensterre rolt uit zijn uitgestrekte hand, tot op de natte vloer voor haar voeten.
Ze kijkt op. Haar aangezicht is beprenkeld met tranen, haar witte nachtkleed wappert als een sluier rond haar lichaam. Een lang grijs litteken op haar linkerwang.

You can't spell end without beginning

In the early mornings sun, the trees, the river and the streets are basking. The night still lingers in corners and alleys, while the day's warmth fills the world with rushing life. A butterfly awakes from its slumber in the grass, and opens its wings to let the sun dry the dewdrops. The wind chases through the new leafs of the trees, producing the noise of rustling fine silk robes. The sound of running, stealthily, through a distant garden gate, in rustling fine silk robes. In an age long past it was, this running to that gate. Even then this gate was ancient, green with moss, a creeper draped over, with little white flowers on spring mornings. The gate is set in a thick brick wall, that seems to rise all the way up to the clear mornings sky. In this enclosure of numbness, a girl sits staring. Underneath the apple blossoms, next to the first roses, in the finest silken robes, she sits on a chair, on the grass, in the sun.

Why doesn't she cry. This painted picture of a long forgotten age does not seem complete without her tears to break the mornings light. Unhappiness has left her, along with all other -nesses. Her suffering is like her pleasure. Soft as a feather, and therefore unable to produce neither tear nor heartbeat. She has been sitting in her gold-cage-garden since the earth was new. Is she just a girl? Maybe she is a nymph, an apsara, a goddess? Who is to say? It is intrinsic to life itself that every creature thinks itself special, different, chosen. Divinity is in our heads. And if we all think ourselves gods, who is there to claim otherwise. So to know whether she is a nymph, an apsara, or a goddess, we have to know which one of these she is in her thoughts. Can we know that? Can we know what the girl in the enclosed garden in long lost times thinks? Yes we can, for this is a story, and storytellers have special powers.

Once, before time, she was a nymph. She did see moons rise above the ocean, and golden fields in autumn. Her feet know the touch of grass, her lips have felt what it is like to smile, she has known that will and love make blood rush faster. That was, however, long ago. The world has now grown old. And sitting in the garden, she forgot. Once she was a nymph.
But now, on the chair, next to the rosebush, she is empty. That most human ability, intrinsic of life, has left her. No longer does the blood rush through her veins; it has become almost stagnant for loss of will to power it. In her head, she is just she. A vile condition indeed.

Why is she there? Is someone keeping her prisoner? Who could it be? Her evil father or stepmother perhaps? How closed is that old gate, at the back of the garden? Is it locked? Have the creepers entangled it securely through the ages? And how securely is securely? It doesn't matter now. She does not feel anymore. Nothing. Empty. Her blood, ever slowing from the beginning of times has almost stopped completely now. The sun is sinking, turning the garden into a red and golden palace hall, worthy of a nymph, an apsara or a goddess. She sees, but doesn't feel it. A creaking noise makes her hollow eyes turn.

Times end. They can’t go on forever. The world becomes old. It has to come to a close, for otherwise, it might loose the ability of beginning. In the last soft golden sunlight he watches the old earth, with love and resolve in his eyes. To the world, it is like the echoing footsteps of destiny, or like someone else once put it: drums, drums in the deep. Yet, there, just at the horizon, there is a flicker of silver in the antique golden evening. Something out of place. Something younger… Younger, because it has not lived at the usual pace. Deep underneath the surface, underneath layers of ashes and dust life energy and life fantasy are stored, unused and forgotten. Drums, drums in the deep, which now only he can hear.

The God of the End, radiantly beautiful, strong and young, stands in the garden, at the gates. He calls her by the name she had forgotten. She stands, for the first time in eras, and goes to him, her robes, finest silk of course; rustle through the grass. With the fires in his eyes, he rekindles hers. “O beauty from the olden days, you shine like the millions of stars that have burned out since last I came ‘round here. Do you not know, the world and times, they are ending?”

Life, the long caged creature, creeps uncertain to the gates of its enclosure. Open. Open your wings, o life, my love, and fly. So returns, first the memory of wind beneath wings, then the blush to her cheeks, the divine to her thoughts, the tears to her eyes.
"If all things are to end, if this indeed is the end of times, O wondrous maiden, star-eyed nymph, wilst thou walk with me along the borders of old forests and on the banks of rivers that bear the echoes of past ages, so that the end has some beginning in it too?"

In the early mornings sun, the trees, the river and the streets are basking. The night still lingers in corners and alleys, while the day's warmth fills the world with rushing life. A butterfly awakes from its slumber in the grass, and opens its wings to let the sun dry the dewdrops. The wind chases through the new leafs of the trees.
Quote the raven: "Evermore."

Death and the Garden

On the grass she lies. Where they ate cherries, and looked at the stars for countless nights. Where he saw destiny in her eyes. Never will he know what she saw in his. O, the grass on which he took her hand for the first time, where they kissed, laughed and danced under the moon. Underneath the apple tree, when the white blossoms in her hair made her look like a bride, and a goddess, and another apple tree. The sun is setting. As the shadows grow longer and more lively, and the last rays of sunlight colour the top branches of the apple tree a timeless golden hue, the grass by her left side turns red. Life is flowing; the earth eagerly takes it in.

Never more will she shine into his eyes. The sun is dying. Black clouds of ink come up from the depths of her eyes, and cover up that last look of love, for ever. Her hand grows cold in his clasping hands. Her fingers now no longer cling to his. Her lips, once full and red like an august rose, open to release one last sigh, in which he imagines to hear his name. The rose has withered. Yet just before she falls, he brings his lips to hers. Never will he know if she felt it.

The marks of her teeth on his shoulder fade away. O cruel faith, it was only yesterday that they made love. Yesterday only, he looked in her eyes and surrendered to destiny. And today, so soon, it has betrayed him. Freshly plucked cherries stand on the kitchen table. Upstairs, the bed has been made with satin sheets. Tears, in vain watering the fallen rose, are the bitter reminder that he is alive. He feels, and cries, and lives. She...

Ages have past, and still he holds her hand. Her smile has never left his mind. Every august has it's roses, but that doesn’t mend the gardeners broken heart.

What do you sea?

What
do you see
as you lie
by my side

and the rain races
at you from the leaden sky
The sound of the sea
and the thunder it rolls
through your head
like blood through your veins
and the sands on the wind
like needles they sting
in your flesh
While the helmgrass cuts
in your hands
that cling to fantasy

What do you see?

De Heer der Schaduw of het Ontstaan van de Zonsondergang

Iedereen weet dat er onder de aarde, diep onder onze huizen, onder de houten planken van de vloer in jouw kamer, een land ligt. Men spreekt er niet meer over, dat brengt ongeluk. Maar dat doet er niet toe. Iedereen weet het, iedereen voelt het instinctief. Het land van donker vuur, waar de vlammen duisternis uitstralen in de plaats van licht, en de hitte het bloed doet stollen. Op een zwart-ijzeren troon zetelt daar al sinds de wereld jong was, in een loden paleis, Zijne Verschrikkelijke Hoogheid de Heer der Schaduw.

Edoch, hij is niet de Heer der Schaduw waar wij het vandaag over hebben. Zou hij het spel van schaduw en licht van de bladeren op het bospad kunnen maken? Of het schaduwspel der wolken? Neen. Dat is het werk van de andere Heer der Schaduw. Niet eeuwenoud, niet duister, niet gekroond met horens en vuur. Eerder jong, en levend (stromend bloed, glanzende ogen en kloppend hart), en gezeten op zijn grote grijze paard, Ombra.

Heeft de Heer der Schaduw zelf een schaduw? Dat is iets om over na te denken.

In de tijd dat de zon in zwart-wit uit de hemel valt, om plaats te maken voor de nacht, draaft de Heer over de paden tussen de velden, gehuld in zijn geborduurde mantel van schaduw-in-het-bos-groene stof in de richting van het Woud der Wanhoop.

De gevoelige lezertjes mogen gerust zijn, het Woud der Wanhoop is zo genoemd door mannen uit de naburige dorpen. In hun onwetendheid associeren zij Schaduw met Wanhoop en Dood. Zij weten niet dat er twee Heren der Schaduw zijn. Zij zien hem niet tussen de velden gaan, met de lichtjes in zijn ogen. Toegegeven, het Woud der Wanhoop is groot, de paden kronkelen en grote delen liggen in een aanhoudende diepe schaduw, waarin de zon slechts een gouden glans kan brengen.

De Heer der Schaduw is gehaast. Zijn gedachten schieten voor hem uit, nog sneller dan Ombra kan galloperen. Zijn gedachten zijn bij haar, de nimf Svapna, die voor hem de mantel maakte. Zij woont in de diepste, maar ook goudste schaduw van het woud (die maakte hij voor haar). Elke avond weeft zij dromen uit gouden, zilveren en paarse droomdraad. Dromen als verband voor de wonden van de wereld, dromen voor vergetelheid, dromen die harten sneller doen slaan. Hij zit dan aan haar zijde, zijn dagtaak volbracht. Sneller gaan de hoeven op het pad, sneller, en sneller, en sneller...

Ondertussen spreidt Svapna haar droomdraden uit over het gras. Ze glimmen in de schaduwen in allerlei schakkeringen. Elk van de draden straalt een gevoel uit, of een idee. Samengevoegd worden ze dromen. Altijd mooie dromen, of toch minstens bitterzoete. Nachtmerries maken de mensen zelf, soms met een beetje hulp van hier of daar. Zittend te midden van het samenspel van stralende gevoelens en ideeën maakt ze zich zorgen. "Waar blijft hij?" "Is hij haar vergeten?" "Is er iets gebeurd?"

Sneller, en sneller en sneller...

Een traan van liefde/angst/liefde rolt over Svapna's wang en weerkaatst de glans van de droomdraden. Dit resulteert in een uitbarsting van kleuren en licht en dromen die tot ver weg boven het bos te zien is . Overal staan mensen stomverbaasd te kijken naar dit schouwspel, dat hen tot tranen toe ontroerd.

Sneller, en sneller en sneller...

Ombra staat te grazen aan de bosrand. Nu is het enkel nog de hartslag van zijne hoogheid de Heer van Schaduw die door het bos racet. Naar haar hand, haar hals, haar lippen, haar dromen. De mensen zien de uitbarsting van kleuren langzaam wegzinken in schaduw. Luiken worden gesloten, de Nachtgodin neemt over.
Zo kwam het dat de eerste zonsondergang ontstond, uit een samenkomst van licht en schaduw, dromen en kleur.

Nights in black satin

The God of Storms cast his grey glance upon the tower on the borderline of Fantasy and Reality. As always the Lady of Darkness and Light stood gazing in the evenings' distance. The curtains and her hair whirling around the room, the floor gleaming wet with rain. Perhaps mixed with tears, perhaps not. You can't tell rain and tears apart. Her eyes don't mirror the stars tonight. The stars are high above his thundering clouds, which frighten the people in their lowly houses, and make the animals flee deeper underground. Her eyes mirror his divinity. This makes him angry, and also strangely insecure. Mortals are not supposed to have divinity in their eyes... it upsets the balance, and that upsets the gods. Gods are not used to the feeling of insecurity, it pisses them off.

He could strike her down with one of his thunderbolts, and that would be the end of it. She deserves it. Possessing the secret of Fantasy does not give you the right to insult the gods. Yet a new feeling grabs him by the wrist and stays his hand as he aims his thunderbolt. A feeling that has made lesser gods fall to the earth, and deeper still, in cataclysmic agony. Fear has entered the mind of the God of Storms. Did not Naciketas the mortal beat Yama, god of the dead? There have been mortals who outsmarted the gods...
He laughs at his fear, and his laughter rolls like thunder over the hills, and the other way 'round.

As the rain streams down, and the grey marble floor of the tower turns into an ocean, he goes down, to look at this mortal that dares to defy him. The winds howl around the tower as he steps from the sky unto the balcony. She stands before him, her eyes closed. Her long wet hair whirls around him and forms the softest yet most effective satin bonds. The heavy black curtains close around him, and all noise ceases. Silence. The storm, his creation, has vanished. The rain-lashed fields, the bending trees, the fleeing life below. Silence is golden, but silence is also black, and soft as silk. He feels alone, like something has been taken from him. As he sees himself in green emerald eyes, he knows. She sees herself in his. There is no point in denying it. She sees herself in the grey eye of the storm. Mirrored in the divine. Seeing, creating, changing... equal.
He...
Falls? Surrenders? Flees? Laughs perhaps?

Starlight

A small brown bird is stuck in the chimney. It’s a beautiful spring night. The kind that makes the heart wake from its hibernation, and the blood flow just a hint faster. The little wings flutter continually, but ever slower as the night gets deeper.

Does it remember the wind beneath its wings? The summers evening breeze that kissed every feather and left it sitting dreamily on the fence as the sun sank in purple clouds. The colours of the world in the early morning. Dew on grass. The time when the rains beat down with such force it lost sight of the world and was lost in nothingness for a while. That nothingness would have been preferable to this…this blackness that penetrates every pore, and flows through the little veins, until it fills the little heart and cracks it. The nothingness had energy, vigor and life in it. Blackness is just black.

What is it thinking? Do birds know love? Do they feel the bitterness of having to leave without saying goodbye? What did it find in the sky, above the clouds? Did it see the gods? What does it see now, amidst all the blackness? The fluttering in the chimney grows ever fainter. Can it see the stars? Who does it cry out to, when the last breath of air leaves its miserable blackened lungs?

De Prinses van Licht en Duister

Er was eens lang geleden, in een land hier ver vandaan, toen de dieren nog spraken wanneer er mensen in de buurt waren, de Prinses van Licht en Duister. Zij woonde in een toren die uitkijkt over groene velden, sneeuwlandschappen, velden vol meiklokjes en bossen met veelkleurig geblaade bomen. Dagen en nachten kijkt deze prinses uit over het land dat zij het hare noemt, bij gebrek aan adequatere benaming. Wanneer de avondlijke winden gedachten en gevoelens meevoeren door haar openstaande raam, gedachten en gevoelens van verre streken, en van heel dicht bij, vanuit lang vervlogen eeuwen, of van gisterenmiddag, staat zij te midden van haar wapperende haren en gordijnen, en richt haar smaragdgroene ogen op de horizon, waar de eerste sterren ze weerspiegelen. Zoekt zij?

Zoeken? Naar wat? Naar wie? Een prins? Een edelman op een paard van onbepaalde schakering? De vijand? (En wie is dat dan?) Een boodschapper? De zon? De maan? Een godin die knipogend door het luchtruim dartelt? Nee. Niet alle prinsessen in torens vullen hun dagen met zoeken. Zij kijkt met de spiegelsterren uit over haar land, gewoon om het te zien. Want wie de werkelijkheid ziet, schept en ontschept ze tegelijkertijd. Want ogen zijn gekke dingen, ze kijken zowel naar binnen als naar buiten, en halen beelden door elkaar. Die kennis heeft zij door ondervinding. Deze ivoren toren staat namelijk diep geworteld op de grens van twee gebieden, die onderling een constante koude oorlog-achtige dreiging onderhouden. De ene partij noemt de andere fundamentalistisch, terwijl ze zelf het verwijt krijgen een bende escapisten te zijn. De prinses weet wel beter, daar hoog boven de grens tussen Realiteit en Fantasie. Rechts is Realiteit, links is Fantasie, maar als je je omdraait, is het...je raad het...omgedraaid.