Onweer

Een diepe schaduw verspreidt zich over de heuvels rond de toren.
De zonsondergang wordt afgeschermd, op een laatste rode gloed na, ver weg in het westen.
De wind huilt, eerst zacht snikkend, daarna schreeuwend, alles overstemmend.
Dan wordt het plots stil, stiller dan normaal, stiller dan nodig, stiller dan gewenst.
Elk levend wezen zit met verwijde pupillen vol angst te luisteren.
Een flits verlicht gedurende één schrikwekkende seconde het landschap.
Het noodlot barst los.