De Prinses van Licht en Duister

Er was eens lang geleden, in een land hier ver vandaan, toen de dieren nog spraken wanneer er mensen in de buurt waren, de Prinses van Licht en Duister. Zij woonde in een toren die uitkijkt over groene velden, sneeuwlandschappen, velden vol meiklokjes en bossen met veelkleurig geblaade bomen. Dagen en nachten kijkt deze prinses uit over het land dat zij het hare noemt, bij gebrek aan adequatere benaming. Wanneer de avondlijke winden gedachten en gevoelens meevoeren door haar openstaande raam, gedachten en gevoelens van verre streken, en van heel dicht bij, vanuit lang vervlogen eeuwen, of van gisterenmiddag, staat zij te midden van haar wapperende haren en gordijnen, en richt haar smaragdgroene ogen op de horizon, waar de eerste sterren ze weerspiegelen. Zoekt zij?

Zoeken? Naar wat? Naar wie? Een prins? Een edelman op een paard van onbepaalde schakering? De vijand? (En wie is dat dan?) Een boodschapper? De zon? De maan? Een godin die knipogend door het luchtruim dartelt? Nee. Niet alle prinsessen in torens vullen hun dagen met zoeken. Zij kijkt met de spiegelsterren uit over haar land, gewoon om het te zien. Want wie de werkelijkheid ziet, schept en ontschept ze tegelijkertijd. Want ogen zijn gekke dingen, ze kijken zowel naar binnen als naar buiten, en halen beelden door elkaar. Die kennis heeft zij door ondervinding. Deze ivoren toren staat namelijk diep geworteld op de grens van twee gebieden, die onderling een constante koude oorlog-achtige dreiging onderhouden. De ene partij noemt de andere fundamentalistisch, terwijl ze zelf het verwijt krijgen een bende escapisten te zijn. De prinses weet wel beter, daar hoog boven de grens tussen Realiteit en Fantasie. Rechts is Realiteit, links is Fantasie, maar als je je omdraait, is het...je raad het...omgedraaid.